ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥ

Φαντάσου έναν καρεκλοκένταυρο με αποκολλημένα τα πισινά του, να έρπει προς το νέο του αξίωμα. Μοιάζει με αλλόκοτο μαλάκιο, αηδιαστικά απροστάτευτο και εμετικά θλιβερό. Την ώρα που πανικόσυρτο, σπεύδει να οχυρωθεί στο νέο του κέλυφος. Ίσως, γι' αυτό και κανένας από τους γυμνόποδες αδελφούς μου, δεν το πατάει. Τόσο πολύ το σιχαίνονται.
Κώστας Ι. Γιαλίνης

ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕ (Translate)

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

ΣΚΕΤΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Άλλο λιτά, και άλλο μίζερα. Άλλο στοιχειώδης οργάνωση και άλλο χύμα. Τελικώς, η πιο χύμα έναρξη του "ΦΚΘ" των τελευταίων δέκα χρόνων, έγινε χθες η ώρα 20:30 στην αίθουσα "Ολύμπιον" την αποκαλούμενη και ναό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. 
Η κακοδαιμονία άρχισε με την ασθένεια του κ. Δημήτρη Εϊπίδη στην συνέντευξη τύπου πριν τρεις μέρες, επαναλήφθηκε με τα σαρδάμ της παρουσιάστριας από το βήμα χθες, (σ.σ.: αυτή η κοπέλα κάθε χρόνο τα κάνει θάλασσα, αλήθεια, γιατί συνεχίζουν να της αναθέτουν το μικρόφωνο;), πέρασε στην παράφωνη τραγουδίστρια του μουσικο-χορευτικού συγκροτήματος, και τελείωσε με τον "Πρώτο Μεθύστακα της Πόλεως", ο οποίος αντί να κηρύξει την έναρξη του Φεστιβάλ, γύρισε την πλάτη στο κοινό, και αποχώρησε... μεγαλοπρεπώς! "Πάλι τον κράσον έπιες, πάλι τον νουν απώλεσας"! Έτσι την έναρξη έκανε ο αμήχανα κ. Εϊπίδης, με ένα "καλή προβολή" προς το κοινό. 
Το φιλμ που επιλέχθηκε φέτος για να ανοίξει την αυλαία του Φεστιβάλ, ήταν το χειρότερο, επίσης, που μπορούσε να είναι τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο κόσμος άρχισε να φεύγει από το πρώτο δεκάλεπτο, και στο τέλος τα λίγα χειροκροτήματα που ακούστηκαν, ήταν από ποιους και γιατί; 
Στη συνέχεια, και στα πηγαδάκια που δημιουργήθηκαν στο πάρτι στην Αποθήκη Γ', οι εννιά στους δέκα το απέρριπταν μετά... βδελυγμίας, θα λέγαμε, αλλά προβληματισμός υπήρχε σε όλους, και ποιος διάλεξε αυτή τη φάβα, με όλη τη σημασία της λέξεως, να ανοίξει το 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενός από τα γηραιότερα φεστιβάλ του είδους στην Ευρώπη, αλλά και σε όλον τον κόσμο. 
Προσωπικά θα το χαρακτήριζα σαν πρακτική άσκηση πολλών επεισοδίων πρωτοετών φοιτητών κινηματογραφικής σχολής. Ο μόνος ο οποίος έσωσε το φιλμ, κάπως, ήταν ο ηθοποιός, ο πρωταγωνιστής, αλλά κι αυτός ο καημένος στο τέλος υποθέτουμε πως μπερδεύτηκε τόσο στους εναλλασσόμενους ρόλους, που... ξέχασε σε ποια ταινία έπαιζε, και σε ποια υπόθεση πρωταγωνιστούσε. 
Μετά και από εκείνη την, επίσης φάβα τον Μάρτιο του φετινού Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που είδαμε τους "Αγανακτισμένους", τούτο ήταν το δεύτερο -Τα Άγια Μοτέρ- και πρέπει να καταγραφεί στις πιο αποτυχημένες εναρκτήριες προβολές του "ΦΚΘ"  από γεννήσεώς του!

Δεν υπάρχουν σχόλια: